Για να πετύχουμε τους στόχους μας, συνήθως ακολουθούμε μια μέθοδο. Μία βήμα-βήμα διαδρομή κι έναν προγραμματισμό, που μας οδηγεί στο καλύτερο δυνατόν αποτέλεσμα εκείνου που είχαμε αρχικά ορίσει ως "θέλω" μας. Ένα αποτέλεσμα όσο το δυνατόν αρτιότερο και με τα ελάχιστα δυνατά ψεγάδια. Η μεθοδολογία του καθενός διαφέρει αλλά η ουσία παραμένει ίδια: η επίτευξη του στόχου! Και είναι υπέροχο το να θέτεις νέους στόχους, να θέλεις να γίνεσαι διαρκώς καλύτερος και να σημειώνεις πρόοδο!
Τί γίνεται όμως όταν παγιδεύεσαι στο να θέλεις να είναι άρτιο το αποτέλεσμα και μάλιστα αυτό να σου γίνεται κι εμμονή? Και το αποκορύφωμα: Πώς μπορείς να είσαι σίγουρος α) πως το τελικό αποτέλεσμα είναι όντως άρτιο και β) πως το ίδιο το αποτέλεσμα ήθελε να είναι άρτιο και δεν προτιμούσε να παραμείνει ατελές???
Η ανάρτηση που ακολουθεί, δεν είναι τόσο... "Αρχαίοι Έλληνες Φιλόσοφοι"(!), όσο ίσως να φάνηκε μέχρι εδώ! Είμαι η Γιάννα και είμαι καλά!
Διαβάζεται: όταν έχεις αμφιβολίες
Αυτές οι σκέψεις λοιπόν, περνούσαν από το μυαλό μου εδώ και χρόνια, αλλά όντας εγκλωβισμένη σε αυτό το "άρτιο" αποτέλεσμα, κατέληγα μονίμως σε μια δυσαρέσκεια με ό,τι χειροτεχνία κι αν καταπιανόμουν. Γιατί ναι: Αν δεν το κατάλαβες, στις χειροτεχνίες που έφτιαχνα και ποτέ δεν μου άρεσαν αναφερόμουν! Και όλο αυτό το "μα έτσι όπως είναι δεν μπορώ να το παρουσιάσω/στολίσω/χαρίσω" με έκανε να δυσανασχετώ. Και να έχω κόμπλεξ. Πάντα κάτι έπρεπε να συμπληρωθεί. Πάντα κάτι έπρεπε να αλλάξει. Πάντα κάτι έπρεπε να διορθωθεί. Γιατί αυτό είναι το "σωστό"! Και το ωραίο της υπόθεσης είναι, πως όταν έλεγαν άλλοι για τα έργα τους τα ίδια πράγματα, εγώ ωρυόμουν (και το πίστευα!) πως στην τέχνη πρέπει να αφεθείς ελεύθερος και να μην μπεις σε καλούπια και να διασκεδάσεις πάνω απ'όλα τη διαδικασία γιατί είναι μια εξαιρετική ψυχοθεραπεία. Αλλά αυτά τα λέμε μόνο στους άλλους! Για τον εαυτό μας δεν ισχύει! Σε εμάς ξεσπάμε όλη την αυστηρότητα που έχουμε! Όλοι όσοι έχετε κάτι από εμένα, από την πιο μικρή καρτούλα ή το πιο μικρό χειροποίητο πραγματάκι, να ξέρετε πως δυστυχώς, μαζί έχετε κι από ένα κομμάτι αυτής της μόνιμης απογοήτευσής μου, επειδή το αποτέλεσμα δεν κατάφερε να αγγίξει τα "άρτια θέλω" μου! Αυτά τότε όμως!
Πριν καιρό, σε μια ηλεκτρονική κορνίζα που βρήκαμε αδέσποτη(!) και δεν λειτουργούσε, κόλλησα ένα αυτοσχέδιο αυτοκόλλητο με βουνά, μια σιέλ λίμνη και πορτοκαλί λουλούδια. Όταν είδα το τελικό αποτέλεσμα, χωρίς δεύτερη σκέψη, έσκισα το χαρτί! Δεν μου άρεσε καθόλου! Και έφτιαξα άλλο αυτοκόλλητο, με παρόμοια θεματολογία σε πιο λιλά αποχρώσεις. Και το κράτησα έτσι. Γιατί για εμένα -εκείνη τη χρονική στιγμή- αυτό ήταν το... αρτιότερο δυνατόν! Και χαμογέλασα! (Και ο Γιάννης έκανε το σταυρό του αναφωνώντας "Πώς το 'παθες και σου αρέσει?") Όμως δεν ήταν η αλλαγή στο αυτοκόλλητο που με έκανε να χαμογελάσω, αλλά οι ατέλειες που έβλεπα στην δεύτερη αυτή τελική μορφή! Και ως δια μαγείας, δεν με ενδιέφεραν! Δεν ξέρω πως έγινε, αλλά απλά τις έβλεπα και χαμογελούσα! Θα μπορούσα να στρώσω λίγο καλύτερα την κόλλα και παρόλο που είχα χρόνο, δεν το έκανα! (Επίσης, θα μπορούσα σήμερα να φτιάξω καλύτερα τις φωτογραφίες γιατί για να χωρέσει έτσι όπως ήθελα στο κολλάζ, αλλού φαίνεται τετράγωνη, αλλού μακρόστενη! Το ορκίζομαι: Είναι η ίδια! 
)
Κάτι παρόμοιο συνέβη και με ορισμένα πήλινα δοχεία και ένα γυάλινο τασάκι (που επίσης βρήκαμε αδέσποτα!) Ήθελα να τα βάψω, να κάνω ντεκουπάζ, να δοκιμάζω πώς θα μπορέσω να ενσωματώσω και διάφορα μέταλλα επάνω τους... Στο ανάποδο ντεκουπάζ του τασακίου(!) τα ψιλοκατάφερα είναι η αλήθεια, στα πήλινα δοχεία όμως είναι εμφανέστατη η έλλειψη σκιάσεων κ΄ σωστής ενσωμάτωσης μοτίβου. Δεν θέλω να το κάνω όμως ούτε καν τώρα! Ίσως κάποια στιγμή να μου φωνάξουν (ακούω φωνέεες!) πως είναι έτοιμα να πάνε ένα βήμα παρακάτω, ίσως δωριστούν και ο νέος ιδιοκτήτης να τους φερθεί καλύτερα, ίσως πάλι να μην έρθει ποτέ η ώρα τους! Ποιος ξέρει? Το θέμα είναι πως αν δεν είχα ξεπεράσει το κόμπλεξ μου, δεν θα έδειχνα τίποτα από αυτά!
Ούτε καν το ημερολόγιο που ακολουθεί! Επέλεξα να μην αλλάξω το χαρτί ενώ είδα πως μου είχε τσαλακωθεί και στο περίγραμμα που έφτιαξα .... η γραμμή δεν είναι ίσια! Ψυχαναγκαστικοί όλου του κόσμου ενωθείτε! (Αλλά να θυμάστε, ήμουν μία από εσάς! Μην στρέφεστε εναντίον μου!)
Κατάφερα όμως να το ταιριάξω με ένα διακοσμητικό στο οποίο είχα φτιάξει μία εξίσου στραβή γραμμή! Όσο για τα ζουμπούλια (ή υακίνθους) που κατασκεύασα από χαρτί... χμμ... Συμπαθητικά αλλά έχουμε μέλλον ακόμα! Η επανάληψη φέρνει την εμπειρία και ίσως και καλύτερα αποτελέσματα!
Και όντως, την επόμενη φορά που επιχείρησα να φτιάξω τα χάρτινα λουλουδάκια, το αποτέλεσμα μου έφερε μεγαλύτερο χαμόγελο! Σαφέστατα και εξακολουθούσα να βλέπω ατέλειες αλλά πλέον έβλεπα κυρίως χαμόγελα! Όπως του κοριτσιού που πλέον το έχει! Και εμένα αυτό μου αρκεί!
Και κάτι τελευταίο: Ήθελα πριν αρκετούς μήνες να φτιάξω κολοκύθες από πηλό. Προσπάθησα, αλλά στο τέλος, όσο και να κοιτούσα τη δημιουργία μου, από όποια οπτική γωνία και να την παρατηρούσα, δεν έβλεπα κολοκύθες αλλά... σκόρδα! Πήρα την απόφαση να τα βάψω αλλά και πάλι σαν... σκόρδα μεταμφιεσμένα σε κολοκύθες ήταν τα δύσμοιρα! Ώσπου πήρα την απόφαση να τα χρησιμοποιήσω μαζί με ό,τι υλικό είχα διαθέσιμο εκείνη την ώρα μπροστά μου! Δεν ήξερα τί ήθελα να φτιάξω! Τα ίδια τα υλικά με οδήγησαν! Κληματόβεργες, κουκουναράκια, ύφασμα, κορδέλα, πορτοκαλί βοτσαλάκια και 2 διακοσμητικά κλαδάκια από μπομπονιέρες! Και έτοιμο το φθινοπωρινό στεφανάκι καλωσορίσματος για το σπίτι! Τέλειο? Σίγουρα όχι! Με έκανε να χαμογελάσω? Εννοείται πως ναι! Και αυτό είναι τελικά αυτό που αξίζει! Είναι λυτρωτικό να απενοχοποιείς ό,τι σε βαραίνει! Και μπορεί σαν συμβουλή να τη λέμε εύκολα, στην πράξη όμως, για εμένα τουλάχιστον, ήταν ζόρικο!
Εννοείται πως αυτό ισχύει σε πάαααρα πολλούς τομείς της ζωή μας. Μπορούμε στη θέση των χειροτεχνιών να θέσουμε και τον ίδιο μας τον εαυτό. Ίσως να υπάρχουν φορές που λέμε "Αν κάνω αυτό", "Εάν καταφέρω εκείνο", "Όταν πετύχω το άλλο", "τότε θα είναι όλα τέλεια και θα αποδείξω πόσο αξίζω!" ΌΧΙ! Αυτό είναι λάθος! Και τώρα αξίζεις! Αγάπησε τώρα τον εαυτό σου και μαζί και όλες τις προσπάθειες που κάνεις! Μην περιμένεις να φερθείς όμορφα στον εαυτό σου αύριο που θα είναι καλύτερα τα πράγματα! Τώρα αγάπησέ τον, που έχει τις ατέλειές του και βοήθησέ τον κάθε μέρα να γίνεται καλύτερος! Μην ξεχνάς να σε αγαπάς! Απλά αυτό!
Πριν κλείσω, δεν θα μπορούσα να αφήσω εκτός ανάρτησης το περιεχόμενο ενός πακέτου που ήρθε στα χέρια μου πριν από ελάχιστες ώρες! Δωράκι από την υπέροχη τρελογιαγιά Βαρβάρα! Γουστόζικο, αρωματικό, χαρούμενο, μα πάνω απ' όλα γεμάτο αγάπη! Ευχαριστώ τόσο πολύ!
Να είστε καλά, να προσέχετε τους εαυτούς σας και να δείχνετε την αγάπη σας!
Ή...
Να (σας) προσέχετε, να (σας) αγαπάτε και να γελάτε! Πολύ και δυνατά!
ΣΣΣΣΣΜΟΥΤΣ!
