ΤΙ ΜΕΡΑ ΕΙΝΑΙ? ΤΙ ΩΡΑ ΕΙΝΑΙ? ΚΑΙ ΠΟΙΑ ΧΡΟΝΙΑ?

Όχι, μην ανησυχείτε, δεν έπαθα αμνησία!!! Σε καθημερινή βάση ρωτάω τί μέρα είναι, γιατί πολύ απλά τις μέρες τις ξεχωρίζω πλέον με βάση τις  εκδηλώσεις που έχουμε!!! Τρέχουμε και δεν φτάνουμε, που λένε!!!

Και όσο εμείς λαχταράμε τη δροσιά του Χειμώνα, σε εσάς ευχόμαστε να απολαύσετε το καλοκαιράκι!!!

Θυμάστε που λέγαμε πως είμαι τυχερή στους διαγωνισμούς της γειτονιά μας? (Κάτι είχε πάρει το αυτί σας, ε?) Αποφάσισα το καλοκαίρι, να μην συμμετάσχω σε κανέναν διαγωνισμό, μήπως και χαρεί και κάποιος άλλος... Το ξεκαθάρισα αυτό! 

Λοιπόν, δεν θα το πιστέψετε: Παρέλαβα δώρο! Και μάλιστα χωρίς καν να συμμετάσχω σε διαγωνισμό! Και για να είμαι ακριβής, χωρίς καν να υπάρχει διαγωνισμός!!! Τί εννοώ? Η Debb από το Debb's Jewelry, μετά από σχόλιο που άφησα σε ανάρτησή της, προσφέρθηκε να μου χαρίσει ένα χειροποίητο βραχιολάκι ποδιού! (Ασφαλώς δεν θα σας μεταφέρω τις κωμικοτραγικές μας συνομιλίες μέσω email!) αλλά το αποτέλεσμα το βλέπετε παρακάτω: όχι μόνο μου έστειλε βραχιολάκι ποδιού, αλλά και χεριού και σκουλαρίκια! Πόσα ευχαριστώ να πω τώρα δημόσια? (Ιδιωτικά είναι άλλο θέμα!!!) 

Και επειδή τις τελευταίες μέρες το έχουμε συζητήσει και σε άλλα blogs, θα το επαναλάβω και εδώ: Ναι, πιστεύω πως το διαδίκτυο κρύβει πολλούς κινδύνους. Κρύβει όμως και θησαυρούς:  Υπέροχους ανθρώπους με ψυχή από αληθινό χρυσάφι! Και μπορώ να πω, μετά από τόσο καιρό σε αυτή τη γειτονιά, πως ανήκω στις τυχερές (ανεξαρτήτως δώρων!) επειδή έχω γνωρίσει υπέροχα άτομα και κυρίως επειδή στο 100% των περιπτώσεων των ατόμων που λατρεύω, τα αισθήματα είναι αμοιβαία!  Και το ξέρω!!!

Debb, τα κοσμήματά σου τα έχω ήδη "κυκλοφορήσει" επισήμως!!!

Ευχαριστώ πολύ! (Ξανά!)

Και τη σκυτάλη παίρνουν οι βραβεύσεις! Η Μάχη από το "Όπου υπάρχει θέληση...υπάρχει και τρόπος!",  η Ελισάβετ από τα "Plekta Aristoyrgimata"  και η Φανή από τις "Εικαστικές Δημιουργίες" μας προσέφεραν βραβειάκι και τις υπερ-ευχαριστούμε για την τιμή!!!

Μην τα ξαναλέμε: όποιος θέλει το βραβείο, το παραλαμβάνει από ΕΔΩ!!!

Πάμε στις ερωτήσεις που το συνοδεύουν τώρα!

1) Το αγαπημένο μου φαγητό είναι:
Χμμμ... Δεν είμαι του φαγητού, του γλυκού είμαι! Αγαπημένο φαγητό δεν έχω, αλλά μου αρέσουν πολύ τα γεμιστά, και ο αρακάς στην κατσαρόλα με πατατούλες και καρότα, και το λεμονάτο. Α, και το τελευταίο μου μαγειρικό πείραμα:  Σούπα βελουτέ με πράσο! (Έτσι όπως τα ξαναδιαβάζω, φαίνεται πως είμαι της υγιεινής διατροφής, αλλά μπααααα!)
2) Δεν μου αρέσει στους ανθρώπους:
Η μεγαλομανία και η ασχετοσύνη που πλασάρεται ως αυθεντία.
3) Μου αρέσει οι άνθρωποι που κάνω παρέα να είναι:
Χαμογελαστοί και όχι δήθεν.
4) Με ηρεμεί:
Το να έχω αγκαλιά τα γατάκια μου κ' αυτά να μου γουργουρίζουν!!!
5) Αγαπώ πολύ:
Τους δικούς μου ανθρώπους. (Το "μου" δεν είναι κτητικό, είναι απλά... αγαπησιάρικο!!!)
6) Με τσαντίζει:
Η αδικία, η αδιαφάνεια, η υποκρισία, η άνιση μεταχείριση και αν δε σταματήσω τώρα, θα μπορώ να γράφω για ώρες...
7) Δεν θα αποχωριζόμουν ποτέ (Αντικείμενο):
Αποφεύγω να δένομαι με αντικείμενα... Ok, ας γίνω λίγο πεζή: Δεν θα αποχωριζόμουν τη συλλογή από cds που έχω!!!
8) Όταν ήμουν μικρή, μάζευα αφίσες από:
Τί ερώτηση είναι αυτή? Αφού το ξέρετε: Πάμε όλοι μαζί:  J O H N N Y   D E P P!!!

Τελευταία στιγμή, αποφάσισα να μην έχει κυρίως θέμα η ανάρτησή μας αυτή τη φορά. Θα σας δείξω όμως, μια φωτογραφία που εντόπισα στο Google Earth (σταθερός έρωτας εδώ και μια 6ετία!) Φωτογραφία τραβηγμένη κάπου στην Ανταρκτική! (Τώρα, πόσο φυσιολογικό είναι να "τριγυρνάω" διαδικτυακά στην Ανταρκτική καλοκαιριάτικα, είναι άλλο θέμα!!! Τελικά, δεν μου έχει κολλήσει άδικα ο χαρακτηρισμός "τρελοκομείο", που πολλές από εσάς έχετε ήδη ανακαλύψει!!!)

Δεν ξέρω για εσάς, εγώ πάντως μαγεύτηκα!!!

Την αγάπη μας!!! Τα ξαναλέμε 6 Σεπτεμβρίου!!! (Ελπίζω...)

(Η πιο πάνω ανάρτηση γράφτηκε στα μέσα Ιουλίου...)

_____________________________________________

Κανονικά, κάπου εδώ, θα έπρεπε να σας αφήναμε γι' αυτόν το μήνα, αλλά επειδή μέχρι στιγμής έχω υπάρξει απόλυτα ειλικρινής μαζί σας, αυτό σκοπεύω να κάνω και τώρα...

Πριν 3 μέρες, έφυγε από τη ζωή ένα πολύ λατρεμένο μου πλασματάκι. Η γατούλα με τη οποία δέθηκα πιο πολύ από όλα τα ζωάκια που είχα στη ζωή μου... 

Ζήσαμε μαζί γέλια, παιχνίδια, γουργουρητά, χαδάκια, γέννες, σκανδαλιές, ζημιές, γρατσουνιές,  νεύρα, χειρουργεία, θεραπείες, πόνους, κλάματα αλλά θα έδινα τα πάντα για να τα ζήσω όλα από την αρχή μαζί της... Κάθε λεπτό, κάθε δευτερόλεπτο, κάθε ανάσα από αυτά τα δέκα χρόνια...

Θερμή παράκληση: Όσοι αγοράζετε, βρίσκετε ή φέρνετε γενικότερα, ζωάκια στα παιδιά σας ως δώρο, για τους χ λόγους, μην συμπεριλαμβάνετε μέσα στους λόγους αυτούς και το "για να συμφιλιωθεί το παιδί με την έννοια του θανάτου"... Ναι, το παιδί να έχει ζωάκι για 1002 λόγους, όχι όμως γι' αυτόν... Μεγάλη μπαρούφα... Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου έχω ζωάκια, και όχι μόνο δεν έχω συμφιλιωθεί με την ιδέα του χαμού, αλλά κάθε φορά ο πόνος δεκαπλασιάζεται... 

Δεν με φοβίζει ο χρόνος που κυλά, οι μήνες και τα χρόνια που περνάνε... Αυτά, ίσως και να μας κάνουν και καλό... Μας βελτιώνουν και απαλύνουν τους πόνους μας...

Με τρομοκρατεί όμως Εκείνη η στιγμή που τα αλλάζει όλα... Εκείνα τα κλάσματα δευτερολέπτου, που δημιουργούν καταστάσεις μη αναστρέψιμες... Και η συνειδητοποίηση μετά από Εκείνη τη στιγμή, πως τίποτα δεν θα είναι πλέον το ίδιο...

Στις καρδιές μας, δεν θα αλλάξει κάτι... Ούτε στις ψυχές, ούτε στο μυαλό μας...

Μονάχα στη ζωή μας... Σε αυτή τη ριμάδα τη ζωή, που πλέον συνεχίζεται χωρίς μια συγκεκριμένη παρουσία... Πάντα τις έτρεμα Εκείνες τις στιγμές...

Τρίποδό μου πλασματάκι, περάσαμε υπέροχα μαζί σου...

Συγνώμη, αν βάρυνα το κλίμα, όμως το έκανα για δική μας ψυχοθεραπεία... Το είχα ανάγκη...

Σας ευχαριστούμε εκ των προτέρων για τα σχόλιά σας, αλλά αυτή τη φορά δεν ξέρω αν θα δημοσιεύσω κάποιο, ούτε κατά πόσο θα είμαι σε θέση να σας απαντήσω. Θα σας επισκέπτομαι όλους και όλες, αθόρυβα όμως... Μέχρι να νιώσω λίγο καλύτερα...

Να είστε καλά και να ζήτε την κάθε στιγμή με πάθος και αγάπη...