[Οι σκέψεις αυτές γράφτηκαν στις 12/10/11, με σκοπό να αναρτηθούν τη σημερινή ημέρα... Ευτυχώς ή δυστυχώς, κάποιες καταστάσεις άλλαξαν από τότε και εμείς είχαμε το δίλλημα αν τελικά, έπρεπε να "ανέβει" σήμερα αυτό το post ή όχι. Τελικά, είπαμε να το ρισκάρουμε και να το "ανεβάσουμε" γιατί, όπως φαίνεται: "όλα τριγύρω αλλάζουνε κι όλα τα ίδια μένουν..."]
Αγαπημένε μου, Άγιε Βασίλη,
είμαστε ακριβώς ένα μήνα πριν τα Χριστούγεννα. Δεν ξέρω αν είναι νωρίς, ή αργά, τώρα που σου γράφω... Και για να είμαι ειλικρινής, δεν ξέρω καν, αν πιστεύω στην ύπαρξή σου... Σίγουρα, δεν σε φαντάζομαι σαν ένα χοντρό γεράκο, με άσπρα μαλλιά και γένια, κόκκινα ρούχα και ξωτικά και ελάφια πλάι σου, αλλά και από την άλλη, δεν έχεις δώσει και κανένα δείγμα ύπαρξής σου τώρα τελευταία, όσον αφορά τουλάχιστον, την κατάσταση στη χώρα μου...
Δεν θέλω να σου ζητήσω κάποιο υλικό αγαθό για φέτος, (τα γνωστά: υγεία, ευτυχία, χαμόγελο, ισχύουν έτσι κι αλλιώς), αλλά πραγματικά θα ήθελα να μου δώσεις κάποιες απαντήσεις. (Αν όντως ήμουν καλό παιδί, όπως θέλω να πιστεύω...) τότε ναι, αυτό θέλω να είναι το δώρο μου για φέτος... Απαντήσεις...
Αρχικά θέλω να σου ξεκαθαρίσω πως πιστεύω ότι η ψήφος είναι δικαίωμα και όχι υποχρέωση... Για ποιο λόγο όμως, ψηφίστηκε (από όσους έκαναν τον κόπο να πάνε να ψηφίσουν) στις τελευταίες εκλογές μια κυβέρνηση όχι τετραετίας, αλλά πολλώώών χρόνων απ' ό,τι φαίνεται... Μέχρι τώρα για 4 χρόνια δεν εκλεγόταν μια κυβέρνηση ή κάνω λάθος? Γιατί λοιπόν, θα μου φορτωθούν υποχρεώσεις και βάρη για αμέτρητα χρόνια? Θέλω απάντηση.
Αν μου πεις πως, δε μπορεί, όλο και κάπου θα "βολεύτηκα" κι εγώ και τώρα είμαστε αντιμέτωποι με αυτό το χάλι, να σου πω πως, δυστυχώς, εγώ δεν εκμεταλλεύτηκα καμία ευκαιρία (η ζωή μου η ίδια το μαρτυρά) και έτσι βρες κάτι άλλο να μου πεις.
Για ποιον λόγο δεν τιμωρούνται όσοι φταίνε γι αυτή την κατάσταση? Βλέπω τους πάντες να πληρώνουν (κυριολεκτικά και μεταφορικά) εκτός από εκείνους που πραγματικά ευθύνονται... Γιατί? Θέλω απάντηση.
Γιατί δε μας δίνεις κάποια έξυπνη λύση (προφανώς εμείς δε μπορούμε να τη βρούμε από μόνοι μας) ως προς το τί να κάνουμε για να αντισταθούμε σε ό,τι μας αναγκάζουν να κάνουμε? Γιατί δεν μας κάνεις τόσο δυνατούς, ώστε να βρούμε το κουράγιο να πούμε "Τέλος. Ως εδώ."?
Δε με νοιάζει καθόλου, αν αυτά που σου γράφω είναι χιλιοειπωμένα ή οι απαντήσεις τους είναι αυτονόητες... Θέλω απάντηση.
Δεν έχω σκοπό να σε κουράσω περισσότερο, αλλά κλείνοντας θέλω να σου θέσω ένα τελευταίο ερώτημα...
Με ποιο δικαίωμα με έχουν κάνει να έχω αρνητικές σκέψεις? Με ποιο δικαίωμα με έφτασαν στο σημείο να παρακαλάω για το κακό τους? (Δεν δίνω σημασία στο "τους", αλλά στο "κακό"). Αυτό είναι που με πονάει περισσότερο...
Ασελγούν στη ζωή μας, στην καθημερινότητά μας, στα οικονομικά μας, στις προσωπικές μας σχέσεις, στο παρόν και το μέλλον μας... Γιατί έχουν εισβάλει και στη σκέψη μας? Απαιτώ απάντηση.
Αν υπάρχεις, (όπως και να είσαι) περιμένω απαντήσεις...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου